Als ontwerper, ingenieur en creativeling hebben we toch al een tijdje 3D in gedachten. Maar toch werken er nog velen steeds in 2d, overwegen de overstap naar 3D, of vluchten terug naar 2d...In welk coördinatenstelsel men zich ook uitleeft, waarschijnlijk in de overtuiging dat men zich niet meer kan verbeteren - zal aan de gedachte van 10 dimensies wel een dikke kluif hebben. Hoewel er hierover verschillende uitlopende theoriën van bestaan (in de aantal dimensies en welke conceptuele toewijzing ze krijgen) kan ik de gedachte van deze 10 dimensies goed verdragen.
Het is al niet zeldzaam meer dat in de CAE gesproken wordt over een vierde dimensie: die algemeen bestempeld wordt als de factor TIJD: en een gecontoleerde factor moet voorstellen in de duur waarop een product wordt ontwikkeld. Ik merk op dat de naamgeving van een aantal bedrijven of producten in de softwarebranche - reeds "4D" bevat of een verwijzing legt naar de volgende dimensie. 4D in engineering wordt gemarketeerd als de oplossing om de "tijd" in processen te kunnen meten en verbeteren.
t1: een leeg blad ------------------------> t2: een afgewerkte tekening
t1: een bestaande tekening -------------> t2: wijziging uitgevoerd = eerste index
t1: start afdrukken ---------------------> t2: afgedrukt, gesneden en gevouwd
De vijfde en zesde dimensie kan men aanzien als een afsplitsing tijdens het rechtlijnige 4D pad. In het eerste deel van onderstaande video worden de eerste zes dimensies verklaard - het tweede deel gaat door naar de tiende dimensie, waarbij het best handig is wanneer men al eens "Steven Hawkins for Dummies" heeft gelezen.
- de dimensie NUL is een punt, zonder enige bepaling van haar grootte. Een punt heeft enkel maar een positie. Het is de conceptuele voorstelling van een eenheid binnen een systeem.
- de EERSTE dimensie is een lijn, die minsten twee punten verbindt. De eerste dimensie heeft enkel maar een lengte.
- de TWEEDE dimensie is een splitsing van de eerste dimensie. De tweede dimensie wordt aanzien als een vlak, meen een lengte en breedte, maar geen diepte.
- de DERDE dimensie probeert men te verklaren dmv een vouw. Door een 2d object te vouwen creert men een 3D ruimte met lengte en breedte en diepte.
- voor de VIERDE dimensie is terug een lijn die de tijd voorstelt tussen twee punten (tijdsstippen) die de toestand voorstellen van een 2d of 3D object. De vierde dimensie heeft men 4 cijfers nodig: drie voor de ruimtelijk positie en eentje voor de tijd. De vier dimensionele wereld waarin we leven, gezien van het begin van het universum tot het einde van het universum, is de actuele wereld waarin we leven.
- de VIJFDE dimensie stelt men voor als een splitsing van de tijd. Een variatie tijdens het proces, een alternatieve uitkomst. Startend van tijdstip1 bewandeld men de vierde dimensie naar tijdstip2. Men wenst een variant te hebben van het resultaat in tijdstip2 en moet daarvoor aanpassingen ongedaan maken, teruggaan in de tijd tot aan het punt waar men kan splitsen om naar tijdstip3 te kunnen doorlopen.
- De ZESDE dimensie is een vouw in de tijd waardoor men ogenblikkelijk van tijdstip2 naar tijdstip3 zou kunnen gaan.
Tijdens engineeringsprocessen houd het bij de vierde dimensie dus echt nog niet op. De 5D en 6D zijn even belangrijk. En waarschijnlijk zijn jullie "Inventorianen" hier reeds actief mee bezig: de zesde dimensie kunnen we aanzien als variantenkonstructies. Top-down skeleton modeling, iparts, iassemblies, productconfiguratoren, i-logic,... laten toe om met een paar klikken van de ene naar de andere variant te "vouwen". Afhankelijk van hoe men het heeft opgebouwd - oneindig veel varianten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten